«برودپیک» . . . از صعود دراماتیک 1957 . . . تا مرگ تراژیک یک کوه‌نورد تمام عیار!

: دسته: اخبار; منتشر شده در شنبه, 19 خرداد 1397 09:34

ادامه مطلب:

... وی کوه های حاضر در منطقه را مورد مطالعه قرار می داد. او در سال ١٨۵۴، چند قله حیرت انگیزی را پیدا کرد که نام هایی موقت بر آنان گذاشت.
نام گذاری بدین صورت بود که از حرف k به عنوان اولین حرف Karakorum (قراقروم)استفاده می کرد و سپس در دنباله آن شماره برای آن قله قرار می داد.
همانند (k1,k2,k3...)
بعدها مونتگومری متوجه شد که k1، نامی دیگر برای خود دارد... ماشربروم!
اما همچنانk2 با همان شیوه نام گذاری باقی ماند.
کوه k3, به عنوان سومین کوه مورد بررسی، نیز هیچ نامی از پیش تعیین شده نداشت.
خط راس کوه حدود ٢کیلومتر امتداد داشت به همین علت نامی دیگر بر روی آن توسط ِ «مارتین کانوِی» گذاشته شد... برودپیک. به معنی" قله پهناور"

نامِ برودپیک مورد تایید و استقبال واقع شد، اما تعدادی از متعصبان جهت رهایی از نام های غربی، نامی بومی و محلی برای کوهستان می خواستند.
اما هر چه جست و جو کردند، نامی مناسب برایش نیافتند و در نهایت نام «برودپیک» را به زبان بالتی «گویش محلی تبت» برگرداندند و «فالکن کانگری» نامیدند.

برودپیک سه قله مجزا دارد. قله اصلی با ارتفاع ٨٠۴٧متر، قله مرکزی به ارتفاع ٨٠١۶ متر و قله شمالی به ارتفاع ٧۵۵٠ متر.
*نخستین صعودِ موفقیت آمیز برودپیکِ سال١٩۵٧ از جهاتی قابل توجه بود، چون :

-نخستین بار در کوه های بلند از روشی تقریباً آلپی استفاده می شد.
-بدون استفاده از کپسول اکسیژن
-بدون استفاده از باربران ارتفاع بلند
-تمام اعضای تیم، قله را صعود نمودند.
-با صعود این قله «هرمان بول» ، دومین کوه نوردی شد که در ٢ نخستین صعود کوه های ٨٠٠٠ متری حضور داشت...نانگاپاربات و برودپیک
البته پیش از این «هرمان بول» به عنوان نخستین فردی بود که یک قله ٨٠٠٠متری را (نانگاپاربات) به صورت انفرادی و برای نخستین‌بار صعود کرده بود.

*پس از صعود برودپیک ، "مارکوس شموک و فریتس وینترشتلر "کوه ٧٣۶٠ متری«اسکیل برام» ،را به روشی نزدیک به «آلپی» صعود کردند...در ۵٣ ساعت !

پایانی تلخ

قسمت اعظم صعودِ مسیر توسط تیم ۴نفره اتریشی، با استفاده از طناب هایِ ثابت گذاری شده توسط اکسپدیشن تیم آلمانی های سال ١۹۵۴،بود که البته تلاشِ آن تیم بی نتیجه ماند.

در طول مسیر صعود، اتریشی ها سه کمپ برپا نمودند.

و آخرین کمپ، کمپ٣ در ارتفاع ۶٩۵٠ متری زیر گردنه و بین قلل اصلی و مرکزی برقرار شد.

نخستین تلاش قله در ٢٩ می صورت گرفت، اما تا ساعت ۶ بعداز ظهر، تیم فقط توانستند تا بلندای خط الراس برسند که گمان می بردند همان قله است اما متوجه شدندکه همچنان مسافتی تا قله اصلی فاصله دارد.
آن روز به دلیل کمبود زمان، مجبور به بازگشت به کمپ٣ شدند.

پس از چند روز استراحت در بیس کمپ،در روز ٩ ژوئن، تلاشی دیگر برای قله از کمپ٣ صورت گرفت.
تیم ۴نفره به دو گروه تقسیم شد.
"شموک و وینترشتلر" در یک تیم و در تیمِ دیگر،" دیمبرگر و هرمان بول" .

نخست "شموک و وینترشتلر" به قله رسیدند.
در تیم دوم، «هرمان بول» به آهستگی به صعود خود ادامه می داد. چرا که مسیرِ صعود منتخب تا آخرین ساعات روشنایی در سایه قرار داشت و نبودِ آفتاب انگشتان یخ زده "هرمان بول" را که چندی پیش در نخستین صعود نانگاپاربات سال ١٩۵٣،منجر به قطع دو انگشتش شده بود را به شدت آزار می داد.
در گردنه و زیر تیغه انتهایی قله، «هرمان بول» متوقف شد و «دیمبرگر» به تنهایی صعود قله را در پیش گرفت. چندی بعد «دیمبرگر» متوجه شد که هرمان بول مجدداً در حال صعود است پس در انتظارش ماند و نهایتاً تا پیش از غروب آفتاب، بر بلندای «برودپیک» ایستادند.

هر ۴نفر به سلامتی از قله به بیس کمپ بازگشتند. اما این پایانِ داستان نبود.

در روز ١٩ ژوئن، «شموک و وینترشتلر» نخستین صعودِ کوهی بی نام و با ارتفاع ٧٣۶٠ متری را به ثمر رساندند که بعدها نام کوه «اسکیل برام» گذارده شد.

همچنین تیم "هرمان بول و دیمبرگر" به قصد نخستین صعود "چوگولیزا" با ارتفاع ٧۶۶۵ متر راهی مسیر شدند. در روز ٢٧ ژوئن تلا‌ش بر روی قله داشتند اما به دلیل شرایط جوی بد، از ارتفاع ٧٣٠٠ متری مجبور به بازگشت شدند.
و تراژدی از همین جا شروع شد... نبودِ دید مناسب به دلیل شرایط بد جوی،حادثه ساز شد.
هرمان بول از کلاهکی سنگی سقوط کرد که پایان خوبی به همراه نداشت... مرگ!
مرگ بهترین کوه نورد آن دوره... «هرمان بول»!