پخش مستند صعود کوه‌نوردان ایرانی به «دائولاگیری»

دسته: اخبار

منتشر شده در چهارشنبه, 28 مهر 1395 08:10

مستند صعود کوه‌نوردان کشورمان به قله «دائولاگیری» از «شبکه سه سیما» به روی آنتن رفته و در حال پخش است ...  می‌توانید به تناوب، این مستند سریالی را که در 12 قسمت 25 دقیقه‌ای تهیه و تدوین شده است، قسمت به قسمت از طریق کانال تلگرامی «کوه‌نوشت» به آدرس ذیل دریافت و ملاحظه نمائید:
https://telegram.me/koohnevesht

با دو هفته حضور در کوهستان ، خون پراکسیژن داشته باشید !

دسته: اخبار

منتشر شده در سه شنبه, 27 مهر 1395 07:30

نتیجه یک تحقیق نشان می‌دهد که بدن انسان به سرعت با محیط های پرارتفاع تطابق می یابد و تغییرات بیولوژیک ناشی از این تطابق، ماه ها و حتی بعد از بازگشت به محیط های کم ارتفاع تر، در بدن باقی می مانند.

به گزارش روز دوشنبه گروه علمی ایرنا از پایگاه اینترنتی ساینس آلرت، محققان برای اولین بار با مقایسه خون کوهنوردان دریافتند که تغییرات متعدد بر توانایی گلبول های قرمز خون برای حفظ اکسیژن در محیط های کم اکسیژن تاثیر می گذارند و این اتفاق در عرض تنها چند ساعت بروز می کند.
این یافته مخالف فرضیه ای است که نیم قرن حاکم بود و نشان می داد که بدن انسان پس از قرار گرفتن در محیط های پرارتفاع شروع به تولید گلبول های قرمز جدید می کند و این گلبول های جدید نسبت به متوسط خون انسان، بیشتر می توانند اکسیژن عضلات و ارگان های بدن را تامین کنند.
بر اساس این فرضیه، دانشمندان تصور می کردند که در مکان های پرارتفاعی مانند اردوگاه دامنه کوه اورست در نپال -- جایی که اکسیژن هوا تنها 53 درصد سطح دریا است؛ گلبول های قرمز خون به تدریج با نسخه های جدیدتری که عملکرد بالایی دارند و بهتر می توانند به حمل و نقل و ارائه اکسیژن بپردازند، تعویض می شوند.

روبرت روچ محقق برتر و مدیر مرکز تحقیقاتی ارتفاعات در دانشگاه کلورادو گفت: این داستان 50 سال رایج بود. اما این فرضیه یک مشکل بزرگ دارد، به عبارت دیگر این فرضیه را شاید بتوان در افرادی که کل زندگی خود را در ارتفاعات بالا -- محیط های کم اکسیژن-- سپری می کنند، به کار برد، اما در مورد کوهنوردان و اسکی بازان واقعا جور در نمی آید.

وی توضیح داد: بدن در هر ثانیه حدود دو میلیون گلبول قرمز جدید تولید می کند، هفته ها طول می کشد تا تمامی این گلبول های قرمز تعویض شوند؛ بنابراین اگر سازگاری بدن هفته ها طول بکشد چگونه کوهنوردان می توانند در آنجا زنده بمانند؟

محققان برای بررسی این موضوع 21 داوطلب (12 مرد و 9 زن 19 تا 23 ساله ) را به اردوگاهی در نزدیگی قله کوهی در بولیوی در ارتفاع پنج هزار و 260 متری ( 17.257 پا) فرستادند.
محققان در یک دوره هفت روزه، خون این افراد را قبل از عزیمت به کوهستان، در چند ایستگاه کوهستانی در طول مسیر -- از جمله در جریان یک پیاده روی 3.2 کیلومتری (2 مایل) -- و پس از بازگشت به ارتفاع هزار و 525 متری کنترل کردند.
داوطلبان بعد از استراحت یک هفته ای، دوباره به کوهستان اعزام شدند و یک بار دیگر 3.2 کیلومتر پیاده روی کردند.
اما این بار داوطلبان اعلام کردند که سفر دوم آنها به کوهستان به اندازه قابل توجهی راحت تر از قبل بود و آنها دومین بار بسیار بهتر از عهده این پیاده روی برآمدند.
نتیجه این بود که بدن داوطلبان در جریان اولین سفر با شرایط کوهستان تطابق یافت و علاوه بر این، تغییرات حتی بعد از بازگشت به محیط های کم ارتفاع حفط شدند.
محققان با تجزیه و تحلیل نتایج آزمایش های خونی شرکت کنندگان در این مطالعه متوجه شدند که گلبول های قرمز آنها جایگزین نشده بودند بلکه به سرعت در طی چند ساعت پس از حضور در کوهستان تغییر کرده بودند.
این اولین مدرکی است که در خارج از محیط آزمایشگاه نشان می دهد گلبول های قرمز در واکنش به محیط های پر ارتفاع دچار تغییرات بیولوژیکی می شوند و از آنجا که طول عمر گلبول های قرمز برای حدود 120 روز است، احتمال دارد که این تغییرات به اندازه عمر گلبول های قرمز دوام داشته باشند.
این پژوهش در مجله Proteome Research منتشر شده است.

منبع: خبرگزاری «ایرنا» مترجم: درنا محمدیان*انتشاردهنده: زهره محتشمی پور

بیرق‌های «عشق و ایثار» بر فراز قله‌ها ...

دسته: اخبار

منتشر شده در چهارشنبه, 28 مهر 1395 07:50

اصلاً «حسین» جنس غمش فرق می‌کند / این راهِ عشق، پیچ و خمش فرق می‌کند !

آری ! فرق می‌کند !
پیچ و خم این صعود ما هم، با صعودهای دیگرمان فرق می‌کند !
به یاد آن صبحی که بانگ «الرحیل» برخاست و قافله عشق عازم سفر تاریخ شد...

خدایا ! چگونه ممکن است، که تو این باب رحمت خاص را تنها بر آنان گشوده باشی که در شب هشتم ذی الحجه سال شصتم هجری مخاطب امام بوده‌اند و دیگران را از این دعوت محروم خواسته باشی؟!

چه جای تردید است؟ راهی که آن قافله عشق پای در آن نهاد، راه تاریخ است! ... و آن بانگ «الرحیل» هر صبح در همه جا بر می‌خیزد!

پس برمی‌خیزیم! ... و به یاد راحلان قافله عشق، «لبیک یا حسین» می‌گوئیم و پرچم پرافتخارش را بر فراز قله‌ها به اهتزار درمی‌آوریم.

بیست و هشتمین مجله تلویزیونی «کوه‌گشت» حال و هوای «حسینی» دارد ... با «مجید دلنوا» و «محمدرضا بختیاری» از بیرق‌های «عشق و ایثار» در ارتفاعات کوهستانی کشور خواهیم گفت ... پنج شنبه 29 مهر ماه بین ساعت 10 تا 11 صبح بیننده این گفت‌وگوی زنده باشید ... در «شبكه ورزش سيما»

ورزشی که هیچ وقت «همگانی» نمی‌شود ! . . . تماشا کردنش هم گران است !

دسته: اخبار

منتشر شده در یکشنبه, 25 مهر 1395 11:08

«اسکی» از جمله رشته‌های ورزشی است که به خاطر هزینه‌های بالایی که دارد هیچ وقت رنگ همگانی شدن را به خود نخواهد دید و هر سال هم از دسترس طبقه معمولی دورتر می‌شود و به مرفهین می چسبد!

اسکی بدون شک ورزش گرانی است. هرچقدر هم عده ای در داخل یا خارج فدراسیون بخواهند وانمود کنند که این رشته همگانی است و مختص قشر مرفه جامعه نیست اما آنچه در عمل مشخص است هزینه یک روز اسکی برای یک نفر (بدون حساب هزینه رفت و آمد و تغذیه) حداقل ۲۰۰ هزار تومان آب می خورد.

یعنی اگر یک خانواده چهار نفره بخواهند به یکی از پیست های اطراف تهران بروند و یک روز اسکی کنند حدود ۸۰۰ هزار تومان فقط هزینه حضور در پیست و کرایه چوب اسکی و لباس می شود و با اضافه شدن هزینه رفت و آمد و یک وعده ناهار به مبلغی حدود یک میلیون تومان در روز می رسد.

صرفنظر از پیست های اسکی استانهای دیگر، در پایتخت هر سال اداره کل ورزش و جوانان استان تهران در جلسه ای که با مدیران پیست های اسکی تهران دارد در خصوص قیمت بلیط پیست های اسکی تصمیم گیری می کند. هزینه نگهداری و حقوق پرسنل پیست های اسکی هم آن قدر بالاست که اداره کل ورزش و جوانان را مجاب می کند تا با قیمت های نجومی بلیت پیست های اسکی موافقت کند اما همیشه جای یک سوال باقی می ماند. آیا پیست های اسکی هرگز تلاشی برای همگانی کردن این رشته داشته اند؟

در این جا باید قدری هم به عملکرد چندساله فدراسیون اسکی خرده گرفت. فدراسیونی که در طی سالیان متمادی هرگز برنامه ای خاص برای همگانی کردن این رشته نداشته است. البته اینکه پیست های اسکی در دست فدراسیون نیست در تمام این سال ها توجیه مناسبی برای سکون فدراسیون اسکی بوده است. همیشه قشر خاصی از جامعه که عموما یا بومی هایی هستند که خودشان در پیست های اسکی سهام دارند و یا شهری‌هایی که برای تفریح آخر هفته هایشان را به اسکی کردن می پردازند. روال کار همین بوده است. تقریبا همه هم راضی هستند. کمتر اسکی‌بازی را می بینید که در پیست های اسکی از گران بودن بلیت بگوید. عموما اعتراض ها مربوط به آنهایی می شود که در همین حاشیه پیست های اسکی به «تیوپ سواری» می پردازند و خیلی وقت ها قربانی هم می دهند.

اسکی کردن با خانواده یکی از لذت بخش ترین تفریحاتی است که می تواند خستگی یک هفته پرکار را از تن بیرون کند؟ بلیت اسکی در پایان هفته ها که عموما خانواده ها فرصت تفریح دارند بیش از روزهای گذشته است. به جز هزینه بلیتی که به عنوان نمونه تا سال گذشته در دیزین ۸۸ هزار تومان بود و امسال حتما با افزایش هم همراه خواهد بود هزینه ناهار در رستوران های نسبتا گران قیمت پیست های اسکی، هزینه کرایه چوب اسکی و لباس اسکی (بالغ بر ۱۰۰ هزار تومان) را هم اضافه کنید. همین می شود که اسکی از سبد ورزش خانواده های با حقوق معمولی حذف می شود.

از گرانی بلیت پیست های اسکی هم که بگذریم یک نکته باقی می ماند. آیا پیست های اسکی کشور در قبال این هزینه ای که دریافت می کنند ایمنی مورد نظر را دارند؟! همین چند روز پیش بود که خبر از پلمپ برخی پیست های اسکی به دلیل عدم استاندارد سازی شنیده شد.

خبری که اگرچه کمی بعد سوءتفاهم عنوان شد اما تامل برانگیز است. وقوع برخی حوادث در سالهای اخیر که حتی در برخی موارد به مرگ اسکی بازان منجر شد زنگ های هشداری بود که البته چون هیچگاه مقصر اصلی آن پیدا و مجازات نشد به گوش نرسید. فصل اسکی نزدیک است کاش مسئولان در کنار افزایش قیمت بلیت پیست های اسکی همانقدر هم به افزایش ایمنی تجهیزات این پیست ها بیاندیشند.

منبع: خبرگزاری «مهر»